255.

Powołanie do wspólnoty

Bóg powołuje nas do Stowarzyszenia, a zatem do apostolskiej wspólnoty. Na to wezwanie odpowiadamy taką samą dla wszystkich konsekracją, tworząc w ten sposób braterską wspólnotę.

256.

Wzajemne oczekiwania wspólnoty i członków

Wspólnota oczekuje, że każdy członek będzie dbał o swoje przygotowanie i gotowość do życia we wspólnocie; że będzie pracował nad ukształtowaniem autentycznej wspólnoty braterskiej, a swe uzdolnienia i zapał poświęci wspólnej realizacji jej zadań.

Każdy członek oczekuje, że we wspólnocie, przy współdziałaniu wszystkich, będzie mógł nawiązywać osobiste kontakty i rozwijać swe uzdolnienia zgodnie z własnym powołaniem i celem Stowarzyszenia.

257.

Wzajemny szacunek

Niech się członkowie wspólnoty wspierają; niech cenią nawzajem swoje zalety, niech się akceptują wzajemnie i cieszą sukcesami współbraci. Ewentualne trudności niech rozwiązują w szczerym i pełnym szacunku dialogu.

258.

Praca zespołowa

Praca, o ile to możliwe, powinna być wykonywana w zespołach; zebrania, zarządy, komisje i grupy robocze na różnych poziomach Stowarzyszenia będą dbać o to, aby prace planowano i wykonywano wspólnie oraz aby wspólnie sprawdzano ich wyniki.

259.

Informacja * Kształtowanie opinii

Przełożeni i członkowie niech się dzielą informacjami przydatnymi do wykonywania wspólnych zadań w przekonaniu, że ich skuteczna realizacja domaga się wyczerpującej informacji, wyrobionego sądu oraz wspólnego podejmowania decyzji.

We wszystkich zespołach należy dbać o wymianę poglądów na temat życia i działalności, tak aby przed podjęciem ważnych decyzji każdy członek posiadał wiedzę niezbędną do zajęcia stanowiska.

260.

Zadania wspólnot miejscowych

Wspólnoty miejscowe i grupy robocze niech ułatwiają wzajemne kontakty i regularną wymianę poglądów pomiędzy członkami.

Przełożeni niech w miarę możności stwarzają warunki sprzyjające życiu wspólnemu, a przy przyjmowaniu prac apostolskich niech biorą pod uwagę wymogi życia wspólnotowego.

Cała wspólnota winna się czuć odpowiedzialna za stwarzanie atmosfery wzajemnego zaufania. Członkowie, przyjmując postawę otwartą, niech się angażują w tworzenie prawdziwej wspólnoty, która ma się rozciągać także na dziedzinę przeżyć religijnych oraz wspólnej modlitwy.

260a.

Nieobecność we wspólnocie

Członkowie są zobowiązani mieszkać w domu lub we wspólnocie im wyznaczonej i nie mogą jej opuszczać bez pozwolenia właściwego przełożonego.

Gdy chodzi o dłuższą nieobecność, wyższy przełożony, za zgodą swoich radców, może dla słusznej przyczyny pozwolić członkowi na przebywanie poza domem lub wspólnotą mu wyznaczoną, jednak nie dłużej niż rok, chyba że chodzi o ratowanie zdrowia, odbycie studiów lub apostolstwo prowadzone w imieniu Stowarzyszenia.

261.

Spotkania międzywspólno-towe

Należy ułatwiać spotkania różnych wspólnot w obrębie prowincji celem wzajemnego wzbogacania członków oraz wymiany apostolskich doświadczeń.

W miarę możliwości należy też popierać spotkania międzyprowincjalne.

262.

Wspólna rekreacja

W każdej wspólnocie miejscowej należy przewidzieć czas na odpowiednią wspólną rekreację, która służy pogłębieniu braterskiej życzliwość członków oraz stwarzaniu atmosfery sprzyjającej umysłowemu i fizycznemu relaksowi.

Należy też korzystać ze świąt i zwyczajów sprzyjających życiu wspólnotowemu.

263.

Sfera życia prywatnego, skupienie

Celem zapewnienia członkom stosownej prywatności, studium i skupienia powinny być w każdej wspólnocie miejscowej ustalane okresy milczenia, jak również wyznaczane - zgodnie z przepisem nru 51 - miejsca w domu zastrzeżone zasadniczo wyłącznie dla członków.

264.

Duch służby

Członkowie naszej wspólnoty powinni starać się służyć, a nie żeby im służono.

Jeżeli zajdzie potrzeba przestrzegania pierwszeństwa, należy się trzymać porządku wynikającego z przełożeństwa, konsekracji, kapłaństwa i wieku.

265.

Szacunek dla starszych

Wspólnota korzysta z dobrodziejstw pracy apostolskiej i ofiary starszych członków; niech więc okazuje im za to wdzięczność.

Oni zaś niech się cieszą, że mogą dalej pomagać wspólnocie swym doświadczeniem i modlitwą.

266.

Opieka nad chorymi

Współbracia, a zwłaszcza przełożeni, niech śpieszą do chorych członków z posługą braterskiej miłości i niech się starają zapewnić im wszelką opiekę materialną i duchową.

267.

Modlitwy za zmarłych

Miłość wspólnoty rozciąga się także na zmarłych współbraci oraz na inne osoby zasługujące na naszą wdzięczność.

Statuty Prowincjalne określą dokładniej odpowiednie modlitwy, ale wszyscy księża powinni odprawić przynajmniej jedną Mszę św. za każdego zmarłego członka Zarządu Generalnego i za każdego zmarłego członka własnej prowincji.